Άρθρα

Αν η ζωή ήταν δρομέας

Γράφει η Κατερίνα Βελισσαράκου

Πατάω “συμμετοχή Μαραθωνίου”, γράφω ονοματεπώνυμο,  διεύθυνση, τηλέφωνα, χώρα …Γερμανία, υπηκοότητα… ελληνική. Η συμμετοχή σας κοστίζει 60 ευρώ  -εξήντα ευρώ, εμ ας πρόσεχα, να δηλωνόμουν νωρίτερα-  τεχνική μπλούζα αγώνα… ε βεβαία θέλω, 45 ευρώ παρακαλώ… σαράντα πέντε ευρώ… καλύτερα χωρίς τεχνική μπλούζα αγώνα, έχω ήδη αρκετές, σκέφτομαι. Pasta party 5 ευρώ … ε όχι θα έρθω αυθημερόν, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Πατάω enter και στέκομαι για πρώτη φορά στην εκκίνηση του Μαραθωνίου μιας μικρής επαρχιακής πόλης της νότιας Γερμανίας ως κάτοικος πλέον της χώρας αυτής με δέκα χιλιάδες άλλους συμμετέχοντες.

Πόδια βαριά… ε καλά… συνηθισμένα πράγματα όταν οι προπονήσεις δεν είναι αντάξιες του εγχειρήματος, δισταγμός, αμφιβολία, αγωνία, τι το ήθελα γιατί δεν πήγαινα στο δεκάρι… σκέφτομαι. Αλλά να, μας πιάνει εμάς τους δρομείς αυτή η λόξα, σαν να θέλουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας, πώς ναι, μπορούμε και χωρίς προπονήσεις, μπορούμε γιατί τα χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει έχουν αποτυπωθεί στα κύτταρα μας – αυτάρεσκα το πιστεύουμε αυτό. Μπορώ λοιπόν και εγώ να αποδείξω στον εαυτό μου ότι παρόλο που τον τελευταίο χρόνο έχω φορτώσει το τρέξιμο στον κόκορα, να τερματίσω. Ξεχνάω σε τι δοκιμασίες έβαλα τον εαυτό μου τον τελευταίο αυτό χρόνο. Νέα σε μια άγνωστη χώρα, με το άγχος της προσαρμογής, της νέας κατοικίας, της νέας εργασίας, του άγνωστου γενικά. Ξεχνάω πως του στέρησα την χαρά του καθημερινού τρεξίματος διότι οι προτεραιότητες άλλαξαν σειρά συλλήβδην.

Ο αφέτης έδωσε το σύνθημα και μπαλόνια αφέθηκαν να ταξιδέψουν προς τον ουρανό. Χτιστοί δρομείς με κάτι τετρακέφαλους τούμπανο –τριαθλητές σκέφτομαι, άντρες γυναίκες-  άρχισαν να με προσπερνάνε,  παρέλαση τα τελευταία μοντέλα αθλητικών παπουτσιών, πολύχρωμα κολάν, μπλουζάκια χορηγών μεγάλων εταιριών, μπλουζάκια  συλλόγων φιλανθρωπικών, μπλουζάκια Μαραθωνίων που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, μπλουζάκια μεμονωμένων δρομέων που τρέχουν για άτομα με ανίατες ασθένειες, που τρέχουν για την φύση που βομβαρδίζεται από την ανθρώπινη ασυδοσία, για τα ζώα που κακοποιούνται ασύστολα, για τα μικρά παιδιά του υποσιτισμένου κόσμου , για την ζωή που πωλείται φθηνά μερικές φορές, για την ειρήνη , για τις ανισότητες,  γιατί φέτος κάποιος έκλεινε τις 40 συμμετοχές Μαραθωνίων, για κάποιον Μάρκ που έλειπε … Πάντα χάζευα τα μπλουζάκια στους αγώνες.

Ο κόσμος καλά καλά δεν ξεκινήσαμε και ήταν εκεί, παρών κατά μήκος των δρόμων να χειροκροτεί, να παίζει μουσική, να χορεύει, να γιορτάζει, να εμψυχώνει. Η φύση ξεχύθηκε μπροστά μας προκαλώντας τις αισθήσεις μας. Μπλε ουρανός και καταπράσινα ατελείωτα δάση με σκορπισμένα ανάμεσά τους χωριουδάκια του16^ου αιώνα, με ολάνθιστα παρτέρια και εκτυφλωτική καθαριότητα . Οι αμπελώνες της περιοχής γραμμωτοί, ατελείωτοι, σκέπαζαν τους λόφους ολόγυρα και σε κάποια σημεία κάποιος έπαιζε με το όμποε δικές τους μελωδίες.

Η λέξη αρμονία μου έρχεται στο μυαλό. Φύση απλόχερα πλούσια αλλά… κάτι λείπει, σκέφτομαι. Οσμίζομαι μόνο φρεσκοκουρεμένο χορτάρι και την υγρασία των δένδρων. Που είναι η μυρωδιά από τις μυρτιές της ελληνικής υπαίθρου, που είναι  το θυμάρι, η ρίγανη, που είναι η μυρωδιά της διψασμένης γης;  Σε κάποιο από τα σταντ δεν υπήρχε  ισοτονικό, ούτε νερό αλλά μια  πήλινη κανάτα με δροσερό κρασί της περιοχής. Κατέβασα αδιάντροπα μονορούφι ένα μικρό ποτηράκι- μια και η ταχύτητα μου επέτρεπε τέτοιας μορφής πολυτέλεια-  εις υγεία πρωτίστως του συντρόφου μου ο οποίος με είχε αφήσει κάτι χιλιόμετρα πίσω, και έπειτα των φίλων μου στην Ελλάδα, που μου έλειπαν εδώ στην νέα αυτή χώρα και που δεν τους είχα για να μοιραστώ τα χιλιόμετρα που δεν έλεγαν να τελειώσουν. Τι και αν ο γνωστός τοίχος των δρομέων προσπάθησε να αναχαιτίσει το ρυθμό χελώνας που είχα αρκετές φορές, τι και  αν χιλιοσιχτίρισα την απόφαση μου να τρέξω, τι και αν δεν μοιράστηκα με κανέναν φίλο τον πόνο της απόστασης, στον τερματισμό είχα μια αγκαλιά να πέσω μέσα και με το μετάλλιο στα χέρια έτρεξα στο σταντ της μπύρας…Χωρίς αλκοόλ; γιατί χωρίς αλκοόλ, λέω στην εθελόντρια… αν δεν πιω τώρα με αλκοόλ πότε θα πιω; Και προχώρησα στην τεχνητή πισίνα με το κρύο νερό για τα κουρασμένα πόδια.

Δεν λέω οι οργανώσεις τους αγγίζουν την τελειότητα,από κάθε πλευρά. Δεν παίζει ρόλο αν ο αγώνας είναι με ετικέτα  IAAF η είναι μικρός. Είναι ένα προϊόν και το αγοράζω, διαφορετικά, μπορώ να τρέξω στο δάσος της περιοχής μου, μοναχούλα. Δεν λέω το κλίμα είναι εορταστικό, με χρώματα και μουσικές αλλά είναι τυποποιημένο, πληρώνεις και ξέρεις τι θα αγοράσεις. Ε όχι! Δεν θα πληρώσω και το κέικ με τον καφέ στον πάγκο της διοργάνωσης περιμένοντας τις απονομές!

Τις επόμενες μέρες με τις ψυκτικές αλοιφές να πηγαινοέρχονται μέσα στο σπίτι και κουτσαίνοντας στην δουλειά είπα τον εαυτό μου…μυαλό δεν βάζεις καημένε , δες τα χάλια σου, χωρίς προπονήσεις…όλο εξυπνάδες!!! και τον ρωτώ ευθέως τόση ταλαιπωρία γιατί; Για την ζωή μας, μου απαντάει –πάντα ετοιμόλογος. Για την δύναμη του ξαναχτίζω κάτι από την αρχή έστω και σε μια άλλη χώρα, για την δύναμη της υπομονής και της επιμονής. Για την ζωή που σκοντάφτει, πέφτει, χτυπάει, ματώνει αλλά ορθώνεται, βάζει το ένα πόδι μπροστά απ’ το άλλο και ξανά ξεκινά τα τροχάδια. Γιατί η ζωή, είναι και αυτή δρομέας μου λέει και μυστικά σχεδόν μου κλείνει το μάτι.