Άρθρα

“Νικώντας τα σκοτάδια σου”

Νυχτώνει. Νοιώθεις κουρασμένος κι ίσως απογοητευμένος και στεναχωρημένος με κάτι. Σέρνεις τα πόδια σου κι οι σκέψεις στο μυαλό σου διαδέχονται η μία την άλλη. Συνήθως αρνητικές, αγχωτικές, σκοτεινές και μίζερες. Οι γνωστοί σου τώρα ξέρεις πως είναι στο γήπεδο. Θα ετοιμάζονται για γυροστροφές, κουβεντιάζοντας για διάφορα θέματα.
Δεν έχεις κέφι κι όμως μπαίνεις στο αμάξι και πας, έστω να πεις μια καλησπέρα στην παρέα. Οδηγάς μηχανικά. Με το που πατάς τα πόδια σου στο τερέν, κάτι αλλάζει. Φωτίζεται το πρόσωπό σου με χαμόγελα και βλέποντας τους δρομείς να τρέχουν, θέλεις κι εσύ να κάνεις το ίδιο.
Τα πόδια, ίσα που τα κρατάς ακίνητα στη γη. Είναι έτοιμα για χαμηλές πτήσεις στο στάδιο. Βρίσκεις τους νυχτερινούς σου φίλους ιδρωμένους και χαμογελαστούς. Μπαίνεις κι εσύ στο μέτρημα των στροφών. Η κούραση εξαφανίζεται. Πού βρίσκουν τα πόδια τόση δύναμη κι αντοχή; Τα κοιτάς απορημένος!
Κάθε φορά το ίδιο ξάφνιασμα με τα αποθέματα δύναμης που έχει το σώμα σου! Στις κερκίδες κάποια παιδιά γελούν. Στην πόρτα του σταδίου, τα προβλήματα σου γυρίζουν τις πλάτες και φεύγουν. Νοιώθεις ανακουφισμένος και πλέον πιο ήρεμος. Χάνονται τα σκοτάδια μέσα στη νύχτα!
Οι φωνές της παρέας σε φέρνουν στο παρόν, στο τώρα. Ιδρώνεις κι εσύ κι όσο περισσότερο τρέχεις, τόσο πιο ολοκληρωμένος αισθάνεσαι. Όταν τελειώνει η προπόνηση, θέλεις να αγκαλιάσεις όλον τον κόσμο. Καληνυχτίζεις τους φίλους σου, κατευθύνεσαι στο αμάξι, κοιτάζεις στον καθρέφτη το πρόσωπό σου και για άλλη μια φορά εντυπωσιάζεσαι με όλο αυτό που καταφέρνει το τρέξιμο!
Στο “Γιατί τρέχεις;” που τόσες φορές σε έχουν ρωτήσει, απαντάς “Για όλο αυτό το μεγαλείο που αισθάνομαι μετά το τρέξιμο”.

Εύη Ρόδη
Μέλος της πολιτιστικής επιτροπής των Αθηναίων Δρομέων